اگه یه کم به دور رو برمون نگاه کنیم، علی سنتوری‏های زیادی رو می‏بینیم که زندگی می‏کنن و تعداد اندکیشون این شانس رو پیدا می‏کنن که به زندگی دوباره برگردند و بسیار دیدیم که تو همون حال خرابشون موندن و جون دادن و هیچ کسی هم نپرسید عاقبت این بنده‏ی خدا چی شد؟!
واقعاً زندگی کردن تو این دنیا این‏قدر پوچ و بی‏معنی شده؟!
تا چه حد یه انسان می‏تونه سنگ‏دل باشه که شریک و همسر خودش رو رها کنه و به اون تو نابودیش کمک کنه؟!
اگه از همون روز اول هانیه‏های دور و برمون کم نیارن و همسراشون رو تو راه اشتباهی که می‏رن رها نکنن هیچ وقت زندگی‏شون به لجن کشیده نمی‏شه!

امام حسن مجتبی علیه‏السلام:
نشانه‏ی برادری، وفاداری در سختی و آرامش است.

تا چه حد به عزیزانمون تو سختی‏ها کمک کردیم و رهاشون نکردیم؟!
چی باعث این همه سردی توی زندگی گرم و عاشقانه‏ی ما آدما میشه؟!
چه طور می‏شه شخص ثالثی میاد تو زندگی بدون این‏که بفهمیم و زمانی متوجه می‏شیم که دیگه خیلی دیره؟!

هانیه‏های اطرافمون زیاد شدن و علی‏سنتوری‏هام تک و تنهاتر. یه فکری بکنیم به حال خودمون!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن: پس از یه استراحت کوتاه، برگشتم! (شیدا)