سلام.

مضرات سیگار بر کسی پوشیده نیست و همه کم و بیش در مورد اون و ضررهای اون باخبرن و نیازی نیس حرفای تکراری بزنم.

خب، اصل مطلب:

اگه بخوایم یه آدم سیگاری رو تو دسته‏بندی انسان‏ها قرار بدیم ، تو رده‏ی «بیماران روانی» قرار می‏گیره!

1. انسان خودش رو بیش‏تر از هر کسی توی این عالم هستی دوس داره و این خوددوستی اون باعث ترقی و پیش‏رفت‏های اون تو زندگیش می‏شه؛ چون برای خودش اهمیت قائله و این باعث می‏شه که سایرین نیز به اون اهمیت بدن و انسانی قابل‏اعتماد باشه. اما زمانی که به سیگار رو میاره، به همه چیز پشت‏پا می‏زنه... به زندگی، به هدفی که برای اون خلق شده، و هدفی که خودش تو زندگی اونو دنبال می‏کنه و قراره به اون برسه. چنین انسانی چطور می‏تونه ادعا کنه که اطرافیانش رو دوس داره و نسبت به اونا بی‏اهمیت نیس؟! آیا عقلانیه که بگیم یه آدم سیگاری، مسئولیت‏پذیره و قابل اعتماده؟! اگه نظر کسی اینه که باید (ببخشیدا) به عقلش شک کرد!

2. خود شخص سیگاری می‏دونه که کارش زشته و حتی فرزند و اطرافیانش رو از کشیدن سیگار منع می‏کنه (مگه این‏که شیطان‏صفت باشه و بخواد بقیه رو هم مثل خودش به منجلاب بکشه!)، ولی با این حال خودش این کار رو انجام می‏ده! و این بیان‏گر «ضعف شخصیت» اونه. چنین شخصی از چیزی که می‏دونه مضره نمی‏تونه دل بکنه، چطور می‏تونه از گناهانی که درک دقیق ضررهاشون نیاز به علم فراوان و حتی چشم برزخی داره دوری کنه؟؟؟!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن: حالا اگه هنوز می‏خواین جیگرتونو بدین به سیگار تا بخوره و براتون دودش کنه... بسم‏الله!